درمان در ترکیه

درمان در ترکیه و بیمه در این کشور

کشور ترکیه که به آن در مناسبات رسمی جمهوری ترکیه می­گویند، کشوری اورآسیایی است که از طرف شرق با کشورهایی نظیر ایران، نخجوان، ارمنستان و گرجستان و از سمت جنوب شرقی با عراق و سوریه و از سوی شمال غربی با بلغارستان و یونان همسایه است. جمعیت کشور ترکیه طبق آخرین برآورد که در سال 2020 صورت گرفته شده است حدود هشتاد و چهار میلیون نفر می­باشد که نزدیک به ۷۵ تا ۸۵ درصد مردم اهل سنت و ۱۵ تا ۲۵ درصد هم علوی هستند. حکومت ترکیه لاییک است ولی بسیاری از مردم به دین اسلام ایمان دارند.

سازمان تامین‌اجتماعی، دانشگاه‌ها، وزارت دفاع، پزشکان خصوصی، دندان‌پزشکان و داروسازان سازمان­هایی هستند که با همکاری یکدیگر مجموعه ­ی خدمات بهداشتی درمـانی کشور ترکیـه اداره می­کنند. سیستم درمان در ترکیه زیرمجموعه‌ای از وزارت سلامت که به اختصار به آن MOH می­گویند، می­باشد.

وزارت بهداشت در کشور ترکیه مراقبت‌های بیمارستانی، مراقبت بهداشتی و خدمات بهداشتی و درمانی را ارائه می­دهد. هرچند بیمارستان‌های خصوصی نیـز ارائـه­ی خدماتی دارند اما ظرفیت آن­ها در مقایسه با بیمارستان­های دولتی بسیار ناچیز اسـت. در ابعاد کشوری، وزارت سلامت سیاست‌گذار پروتکل­های سلامتی و ارائـه­ی خـدمات بهداشـتی اسـت اما در ابعاد استانی، فرمانـداران اسـتانی مسئولیت ارائه­ی خدمات بهداشـتی و درمـانی را از طریـق هیئت‌مدیره‌های سلامت استانی بر عهده دارند. از طرف دیگر وزارت دارایی در کشور ترکیه مسئول تامین منابع مالی جهت خدمات بهداشتی و درمانی توسط وزارت بهداشت و درمان را بر دوش می­کشد. هرچند با وجود توضیحات فوق، مراقبت از سلامت کارکنان و عائله ­ی نظامیان بر عهده­ی وزارت دفاع و مسئولیت بیمارستان­های علوم پزشکی با شورای آموزش عالی است.

کارشناسان معتقدند با این­که از زمان انقلاب حوزه­ ی سلامتی و بهداشت در کشور ترکیه 12 سال می‌گذرد، همچنان نظام سلامت و درمانی این کشور دارای نواقص مبرهنی است. مثلا در نظام سلامت کشور ترکیه پزشک خانواده تعریف شده و در سال 2018 عملی شده است. اگرچه کشور تركیه به ‌عنوان یك كشور درحال ‌توسعه به ویژه در سال‌های اخیر سیاست‌های مختلفی را برای بهبود و بهینه­ سازی وضعیت بهداشت و درمان جامعه خود صورت داده است. کشور ترکیه در طول ده سال گذشته رشد بسیار خوبی در حوزه­ی سلامت داشته و نزدیک به صد و بیست میلیارد دلار در این زمینه سرمایه‌گذاری نمود. تا جایی که در این سال‌ها علاوه بر حوزه­ی صنعت، کسب و کار مناسبی در کشورهای منطقه در حوزه­ی بهداشت پیدا کرده است. پایین بودن نرخ خدمات درمانی در کشور ترکیه، خود نشانه­ای از پیشرفت در این مسئله می­باشد.

چهل و یک درصد از هزینه ­ی سلامت و بهداشت مردم کشور ترکیه با کمک مالیات تامین می‌گردد و شرکت‌های بیمه فقط سی و یک درصد هزینه‌های درمان را بر عهده دارند. مردم کشور ترکیه به طور میانگین حدود بیست و هشت درصد از این هزینه را می‌پردازند.

سیستم بیمه­ ی کشور ترکیه با کمک بیمه‌های ملی و خصوصی جهت تامین رفاه مردم تلاش کرده و دولت رقمی بیش از هشتاد درصد هزینه‌های دارویی مردم کشور را پرداخت می­کند. همین موضوع موجب رضایت عمومی مردم از سیستم خدمات درمانی این کشور گردیده است. شیوه­ی خدمات بهداشتی درمانی در کشور ترکیه شبیه مدل کشور آمریکا است، مثلا پزشکان این اختیار را داشته که هر دارویی را به هر مقدار دلخواه تجویز کنند به این شرط که از تجویز داروی سوم به بعد، هزینه­ ی بیشتری از دریافت‌کننده دارو گرفته شده و پزشکان و گروه‌های ارائه‌دهنده خدمت در این خصوص محدودیتی ندارند.

دولت ترکیه در راستای پیشرفت نظام خدمات درمانی و بهبود وضعیت درمانی از یک دهه گذشته شروع به ادغام سازمان­های مختلف بیمه ­های اجتماعی – مانند بیمه ­های کارگران و اصناف دیگر – نمود و در ادامه زمینه ­ی فعالیت بیمه­ های خصوصی را در زمینه درمان راحت تر و قانونمند کرد. همچنین بیمارستان­های دانشگاهی را طرف قرارداد بیمه ­های اصناف قرار داد تا مجموعا از این راه­ ها برای کمک به افزایش کیفیت و کاهش هزینه­ های خدمات درمانی، قدمی رو به جلو بردارد.

کشور ترکیه مجموعا دارای هزار و سیصد و هفتاد و پنج بیمارستان بوده که از این تعداد، صد و نود و یک عدد آن متعلق به بخش خصوصی است. همچنین 836 بیمارستان آن زیرمجموعه­ ی وزارت بهداشت کشور ترکیه می­باشد. در کنار بیمارستان­های دولتی، احداث بیمارستان‌های خصوصی نیز در کشور تركیه به ویژه بعد از دهه 1980 میلادی رشد زیادی نموده است. بد نیست بدانید که کشور ترکیه امروزه و با رشدی بیش از دو برابر تعداد بیمارستان­های خصوصی خود را از 142 بیمارستان در سال 2003 میلادی به بیش از 550 بیمارستان رسانده است.

اما از ضعف‌های سیستم خدمات درمانی کشور ترکیه می­توان به تعداد پزشكان متخصص، پرستاران و دیگر كادرهای پزشكی و نیز سطح پایین آن‌ها اشاره کرد. این موارد به حدی جدی است که مقامات دولتی را بر آن داشته تا در این باره چاره اندیشی نمایند.

اولین تغییر در نظام آموزشی این کشور رخ داد که ناگهان از مسیر نظری به سمت مسیری تجربی و فعالیت دانشجویان پزشکی زیر نظر متخصصان اروپایی تغییر کرد و در نتیجه نسلی قدرتمندتر در سیستم پزشکی کشور ترکیه پرورش داد؛ نسلی که می‌توانست خود معلمین نسل‌های بعدی نیز باشد. از طرفی نیز برنامه ریزی ­هایی صورت گرفت تا با تاسیس مراکزی ویژه، ارتباط کارکنان در بیمارستان‌ها و مراکز بهداشتی درمانی با موسسات بزرگ تحقیقی-پژوهشی حفظ شود تا سیستم پزشکی کشور ترکیه قادر به حفظ ارتباط خود با مراکز پزشکی-پژهشی جهانی باشد.

با این­حال آموزه‌های بهداشتی و درمان در ترکیه تنها مختص سطوح تحصیلی رده بالا و ویژه­ی کارکنان پزشکی نبوده و در یک دهه ­ی گذشته تعداد معلمین بهداشت در مدارس کشور ترکیه به طور قابل توجهی زیاد شده است. کودکان و نوجوان ترک می­بایست آموزش پیشگیری از بیماری­ها و یا درمان برخی بیماری‌های جسمی و روحی مبتلا به را گذرانده و تحت عنوان بهداشت‌یار با معلمان بهداشت در مدارس همکاری کنند. همین فعالیت­ها سبب شد تا کودکان علاوه بر حفظ سلامت خود و خانواده، مسئولیت حفظ سلامت دیگر هم دوره­های خود را بر عهده بگیرند. از سوی دیگر آموزش به کودکان موجب ایجاد میل و انگیزه در نسل جدید برای حرکت در مسیر انتخاب و تحصیل در رشته‌های پزشکی و زیرمجموعه آن را در سطوح بالاتر داشته باشند.

وزارت بهداشت کشور تركیه جهت از مرفع ساختن نیازهای درمانی در سراسر کشور، بیش از شش هزار درمانگاه تاسیس نموده است که یکی از نتایج آن این است كه در آن‌ها حداقل یك پزشك دارای شغل می­باشد.